by Teerawit Sinturos
เราเคยอ่านบทความ “วันสุดท้ายที่เขาจะเป็นคนเดิม” ของนิ้วกลม ก่อนที่เราจะต้องห่างกับแฟนเกือบ 1 ปี ไม่มีอะไรทำให้ใจเต้นแรงแล้วร่วงหล่นไปในคราวเดียวกันได้เท่ากับการถูกอธิบายความรู้สึกที่ซ่อนเอาไว้โดยตั้งใจ แต่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร ราวกับว่าบทความนี้ร้อยเรียงความรู้สึกของเราออกมาโดยเฉพาะ
บทความกล่าวถึง ความห่างไกลที่เป็นตัวแปรสำคัญในการเปลี่ยนตัวตนของคนสองคนในหนึ่งความสัมพันธ์ เราที่ยืนรอส่งคนที่เรารักเข้าเกตอยู่ที่บันไดเลื่อน โบกมือ ซ่อนน้ำตา บอกลาพร้อมรอยยิ้ม ไม่มีทางรู้เลยว่าคนที่กำลังหันหลังเดินห่างจากเราไปเรื่อย ๆ เขาจะไปเติบโตในที่จุดหมายปลายทางอย่างไร เขาจะเจอสังคมแบบไหน เขาจะเจอปัญหาอะไร แล้วผลกระทบจากสิ่งที่เขาพบเจอจะเปลี่ยนแปลงอะไรเขาไปบ้าง อ้อมกอดสุดท้ายก่อนจากลากันอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราและเขาจะเป็นคนเดิม คนเดิมที่เราเป็นเบ้าหลอมส่วนสำคัญและอยู่ในทุกสถานการณ์ที่ประกอบสร้างเป็นเขาในทุกวันนี้ แต่วันพรุ่งนี้เขาอาจไม่ใช่คนนี้แล้ว และเราที่ไม่มีเขาอยู่ข้าง ๆ หลังจากนี้ก็อาจไม่ใช่เราคนเดิมเช่นกัน
ใช่ เรากลัวการเปลี่ยนแปลง ถึงแม้เราจะรู้อยู่แก่ใจว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไรไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีใครเหมือนเดิมได้ตลอด ทุกคนโตขึ้นในทุกทุกวันที่ใช้ชีวิต ทุกคนเปลี่ยนไปตลอดเวลา แม้กระทั่งตัวเราเอง อยู่ที่ว่าจะเปลี่ยนไปในทิศทางไหน แต่มันแย่ตรงที่ ถึงแม้ว่าเราจะรู้ว่าคนเราเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เราก็รับมือกับความเปลี่ยนแปลงนั้นไม่เก่งเลย และความกลัวที่ว่าทำให้เราหม่นไปช่วงนึง แต่ก็ผ่านความกลัวในใจมาได้อย่างทุลักทุเลพอสมควร
เราจะไม่บอกว่าอุปสรรคเรื่องรักทางไกล เป็นสิ่งที่ยากแต่เราก้าวผ่านมาได้ เราไม่ได้มาถอดบทเรียนอะไร เราไม่กล้าที่จะบอกว่าเราผ่านสิ่งเหล่านี้ได้อย่างเต็มปากด้วยซ้ำ เพราะตัวแปรสำคัญในความรักมันคือเรื่องของคนสองคน และสิ่งที่ทำให้เราก้าวผ่านได้ ก็ไม่สามารถทำให้ความสัมพันธ์คู่อื่นไปกันรอด กลับกันสิ่งที่ทำให้หลายคู่ก้าวผ่านเรื่องรักทางไกลได้ อาจบั่นทอนคู่ของเราให้ขาดสะบั้นได้เช่นกัน
เราเคยได้ยินคนพูดว่า “ความรักจะทำให้คนสองคนก้าวผ่านอุปสรรคทุกอย่างผ่านไปได้ ถ้าคนสองคนรักกันมากพอ” เราไม่เห็นด้วยทั้งหมด หากความรักที่ว่า หมายถึง ความรักที่คนสองคนมีให้กันเพียงอย่างเดียว องค์ประกอบนี้ไม่เพียงพอสำหรับคู่ของเรา และบางครั้งเราต่างทำร้ายคนรอบข้างเราด้วยคำว่ารัก
แต่สิ่งสำคัญที่ทำให้คนสองคนแม้จะห่างไกลกัน แต่ยังดำเนินความสัมพันให้ไปต่อได้คือ ความรักและความเข้าใจของทั้งคู่ที่มีให้กัน ความไว้ใจที่เราจะเชื่อมั่นในตัวของคู่รักของเรามากเท่าไหน และความอดทนต่อความเหงาของกันและกัน องค์ประกอบเหล่านี้ทำงานไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย ช่วยกันประคับประคองกันไปบนเส้นทางที่มีระยะทางแบ่งคั่นกลางให้ต่างคนต่างเดิน แต่ยังเดินไปจุดหมายปลายทางเดียวกัน
ถึงแม้เทคโนโลยีเป็นเครื่องมือที่ช่วยให้คนสองได้คุยกันมากขึ้น แต่ก็เป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ช่วยให้ความคิดถึงที่มีอย่างล้นใจถูกคลายลงชั่วคราว เพียงได้ยินเสียงหรือเห็นหน้าคนรักของเราผ่านหน้าจอโทรศัพท์ แต่ความรู้สึกที่ว่าจะหายไปโดยปลิดทิ้ง หากคนคนนั้นมาอยู่ตรงหน้า สัมผัสได้ ซุกตัวไปในอ้อมแขน แล้วถูกกอดกลับมา ความคิดถึงของเราที่มีอยู่ตลอดเวลาที่ห่างกัน มันหมายความว่าแบบนั้น
ความห่างไกลทำให้การเจอกันอีกครั้ง มันมีความหมาย อ้อมกอดแรกหลังจากห่างไกลกันเกือบปี มันอบอุ่น ปลอดภัยและทำให้เราอยากอยู่ในอ้อมกอดแบบนั้นตลอดไป
Illustration by Arnon Chundhitisakul
Comments